15 yaşında labioplasti ameliyatı oldum.

Öncelikle herkese merhaba diyor ve uzun zamandır duygularımı düşüncelerimi derleyip toparlayıp sizinle paylaşmak için ve eminim benim gibi bu sorunla karşı karşıya kalan kişilerin yalnız olmadığını ve geri kalanımızın da yaşama ihtimali olduğu için ufakta olsa bir fikir sahibi olması için yazıyorum.

15 yaşında labioplasti ameliyatı oldum (bu hastalık çoğu kadında görülen iç dudaklardan birinin veya ikisinin normalinden fazla büyümesi durumu benim tabirimle) bu süreçte olanların pek de farkında değildim 15 yaş bu durumun farkında olmamamı sağlayacak bir yaş değil fakat kişilik özelliğim ve çevremden içinde bulunduğum durum hakkında aldığım bilgi kadarıyla farkında değildim ardından geçen 10 yıl boyunca ameliyat yerimin estetik açıdan hoş durmadığını, moralimi bozduğunu ve özgüvenimi düşürdüğünü hissettim sırtımda bir kambur gibiydi adeta cesaretimi topladım sağlımı olumsuz etkilemese bile genital bölgemin estetik açıdan hoşuma gitmeyen görüntüsünün beni ruhsal açıdan olumsuz etkilemesine izin vermeyip doktor arayışına girdim.

Çok şanslı olduğumu hissediyorum çünkü mükemmel ve işini severek yapan çılgın doktorum bir ekip ile yollarım keşisti ameliyat oldum tam her şey oldu derken araya evlilik telaşım girdi ve düğün gecesi bir başka rahatsızlığımın olduğunu öğrenip canımı sıkan altında çocukluk travmalarımın yattığı vajinismus denen HASTALIĞIMLA tanıştım toplumumuzda kadınlarda çok sık rastlanan durumlardan biriymiş durumumdan bahsettiğimde çoğu yakın kadın akrabamın bile bahsedemediğini onlarında bu süreçten geçtiğini öğrendim tedavi için doktoruma gitmeden önceki süreçte çok yıprandım eşim destek oldu fakat kendi içimde duygusal açıdan zor süreçlerden geçtim kendimi yetersiz, çaresiz, acıya dayanamayan bir insan olarak hissettim, bir kadın gibi hissedemedim.

Eşimi birliktelik konusunda kandırmış gibi ve özetle fos çıkmış gibi hissettim tedaviye başlamadan önce geçirdiğim 10 gün hayatımın en kötü en uzun 10 günlerinden biriydi bir gece ağlaya ağlaya doktoruma yazdım hemen kliniğe davet etti gittim ve ardından danışmanım ve farketmeden kendisine sonsuz güvenmemi sağlayan Ezgi hanımla tanıştım süreç başladığında konuya girerken de dediğim gibi aslında yaşadığım travmaların etkisinden dolayı birliktelik yaşayamadığımı farkettim ilk başta yapılan formda tam olarak dürüst davranamasam da Ezgi hanımla kendimi o kadar rahat hissettimki çocukluğumda başımdan geçenleri anlattım psikoloğa gitmemi önerdiler kendimi okadar güçlü hissetmedim (bireysel farklılıklar söz konusu herkes isteğine bağlı olarak gitmeyip bazı durumları destek almadan aşamaz) tekrar o konuları bilir kişiliğine güvensemde konuşacak gücümün olmadığını hissettim ama Ezgi hanım sağolsun onunla konuşmamız bile beni çok açtı tedavi sürecimde bitmişti ama olanları anlattıktan sonraki ilk bir kaç gün 17 yıl boyunca ağlamadığım kadar ağladım artık biraz daha rahatım eşime, 17 ve 11 yıllık arkadaşlarıma anlattım onlarla çok yakındık ama ben bu olayı anlatacak kadar kimseye yakın olamamıştım hatırlarken kendime bile uzaktım.

Fakat geçirdiğim süreçlerde kendime güvenmeyi ve gerek labioplasti konusunda aldığım kararda gerekse vajinismus hastalığımda aldığım kararda önce kendime güvenmeyi yaptıklarımı kendim için yapmayı kendimi sevmeyi eşimle ilişkiye girme gibi iki kişiden oluşan bu eylemde bile bencillik boyutuna ulaşmadan önce kendim için iyileşmeyi tercih ettim hekimlerim de bana cidden yardımcı olabilecek bilir kişiler olması için gereken araştırmayı yaptım, burdan şunu demek istiyorum kendinize güvenin, psikoloji deyip asla geçmeyin (insanlar genelde gözle görülür bir durum olmadığı sürece bedenindeki veya ruhundaki sıkıntıları gözardı edebildiği için diyorum) kendinizi her açıdan rahat hissedeceğiniz şekilde yaşayın ruhunuzu doyurun cesur olun sıkıntılar var EVET süreçler zor olabilir EVET ama halledebilir miyiz EVET bazılarının çözümü olmayabilir ozaman bu durumu kabul edip uyum sağlayarak yaşayabilir miyiz buna da EVET diyebilelim unutmayalım vajinismus denen bir HASTALIK var kadının eksik olması, yetersiz olması, kadınlık yapmayı başaramaması diye bir şey yok çeşitli sebeplerle ortaya çıkan böyle bir HASTALIK var. Son olarak da şunu söylemek istiyorum eş olarak seçtiğimiz insanları da bu konuda bilinçlendirelim başıma gelebilir böyle de bir çözümü var diyelim destek olmasına izin verelim gerçi kimse destek olmasa bile doğru olarak seçtiğimiz alanın uzmanları zaten bizi bu durumdan kurtarır ama hayat müşterek ve iyi günde kötü günde partner veya eş nasıl tanımlarsanız bu kişinin desteğini hak ediyorsunuz sağlıklı, cesur ve mutlu günler geçirmeniz dileğiyle...